Gereç ve Yöntem: Ocak 2011 ile Ocak 2015 tarihleri arasında retinal vasküler hastalık veya yaşa bağlı makula dejenerasyonu (YBMD) tedavisinde intravitreal anti-vasküler endotelyal büyüme faktörü (VEGF) uygulanmış hastaların dosyaları retrospektif şekilde tarandı. Öyküsünde katarakt cerrahisi dışında intraoküler cerrahi ve steroid tedavisi olan hastalar çalışma dışında bırakıldı. Bazal GİB ilk enjeksiyon öncesi iki ardışık vizitte ölçülen GİB? nın ortalaması şeklinde tanımlanırken, final GİB ise son enjeksiyonun birinci ayında iki ardışık vizitte ölçülen ortalama GİB?nın ortalaması şeklinde tanımlandı. GİB?da 5 mm Hg?dan daha fazla artış olması veya final GİB 21 mmHg üzerinde olması anlamlı GİB artışı şeklinde kabul edildi.

Bulgular: 160 hastanın 183 gözü (143 YBMD, 40 diyabetik makula ödemi) çalışmaya dahil edildi. Anti-VEGF tedavi sonrası GİB?daki yüksel istatiksel anlamlı bulundu (P=0.0001 paired samples t-test). 183 gözden 16 sında (%8.7) GİB artışı 5 mmHg den fazla idi, 10 gözde (%5.4) final GİB 21 mm Hg üzerinde idi. Primer açık açılı glokom (PAAG) ve psödoeksfoliatif sendrom (PES) tanısı olan olgular dışlandığında ranibizumab grubunda 132 gözden ikisinde, bevacizumab grubunda 22 gözden ikisinde final GİB 21 mmHg üzerinde idi. İki grup arasındaki fark istatiksel olarak anlamlıydı (p=0.040, Pearson ki-kare test).

Sonuç: Bu çalışma, bevacizumab tedavisinin GİB düzeyini ranibizumab?dan daha fazla artırdığını göstermektedir, bu nedenle özellikle PAAG olgularında ranibizumabın öncelikli tercih olması önerilebilir. Keywords : Vasküler endotelyal büyüme faktörü, ranibizumab, bevacizumab, göz içi basıncı